Gerçekten, hatun ile her alışverişe çıktığımda kendimi böyle hissediyorum.
Her sefer "bu son" diyorum, bir daha çıkarsam hayvan oluyum diyorum ama hayvanlıktan olacak ki; yularımdan tutup beni yine alışverişe götürüyor.
Örn: semt pazarına çıkılacak, domates biber alınacaktır.
Evden çıkış hazırlıkları falan neyse, çıkıp sokağa iniyoruz. Merdiven de gördüğü komşusu ile muhabbet ile işkence başlıyor.
Kapı önüne çıkıyor bekliyorum, ya da kapı önünde gördüğü komşu ile muhabbet ben ileriye gidip bekliyordum.
Şunu alacağım bunu alacağım, pazar nasıl kalabalık mı, fiyatlar nasıl, ürünler iyi mi, en iyi domates biber hangi tezgâh da, akşam ne pişirsem acaba...
Ben, ya sabır!
Yolda gördüğü başka komşusu ve pazarda gördüğü komşusu ya da arkadaşları ile aynı muhabbetler ve daha gelişmiş konular, falanca çocuğu nişanlanmış, bilmem neyle çıkıyorlarmış, istemeye gelmişler, kavgalar ayrılıklar, ölüm doğum hastalıklar, tatil memleket seyahati, pazarın fiyatları, malların kalitesi, geçen hafta toplandıkları zaman kek börek lezzeti beğenilip alınan tarifler veya beğenmeyip filanca yemek bilmiyor diye yapılan dedikodular.
Tabi ki ben yanlarından biraz uzaklaşıp ya sabır çekerek sigara içiyorum.
işkence bu kadar mı?
Değil, pazar bu sırada ilk önce baştan sona gidilir.
Tüm fiyatlar ürünlere bakılır.
Nereden alınacağına karar verilir.
Git pazara bak ilk tezgâh da ne güzel domates biber var, beğendin al çık.
Ama olmaz, belediye zabıtası gibi tüm pazar gezilir fiyatlara bakılır, fiyatı olmayan ürünün fiyatı sorulur. Bu sırada görülen el dost akraba komşu ile muhabbetler edilir.
Bunun bir de giyim için mağaza ve market alışverişi var ki bir insan olarak dayanmak imkansız.
