dün beyoğlu sanat performance'da canlı dinlediğim ses. iki saat süren konseri enfesti. bir yandan beni eski yıllarıma götürdü bu konser. Bir kıza platonik aşık olduğum bir periyot vardı hayatımda, sadece emre aydın dinlediğim. okula giderken, otobüsteyken, basketbol oynarken, öğrenci evinde yemek yapıp bulaşık yıkarken... kulaklığımdan çıkan ses hep emre aydın'dı.
eğer böyle karşılıksız bir sevda durumundaysanız bir süre emre aydın dinlemeyi kesin diye bir tavsiye vermek isterim. aslında derde deva gibi görünse de uzun vadede bildiğin depresif bir melankoliye bağlıyorsunuz. emre'nin şarkıları aşık adamı duvardan duvara vurup durur.
