"insan elinde bir kılıçla tanıklık ederse, o zaman insanı değil, kılıcı dinlemek gerekir". *
şahitlere ne kadar önem veriliyor düşünüyorum da. bir şey iddia ediyorsunuz hemen soruyorlar "şahidin var mı" diye. illa göstermeniz gerek sizin dediğinizi onaylayacak birini. sanki bulduğunuz sizden dürüst olacakmış gibi.
"iki tanıkla adam asılır" derler ya hani halk arasında. o tanık doğru mu söyler yalan mı farketmez pek aslında ya da resmi dairelerde tanık isterler yanınızda. özellikle tapuda. "yahu ben nerden bulacağım şimdi tanığı" falan yok. sıkıştırdın mı birinin cebine 20-30 kağıt, basar imzayı seninkinin yanına. e tanık istedin be adam, al buldum birini, kandırdım seni ne var yani?
ya da daha enteresanları var, gözleyenin gözünden yaş getiren. şöyle ki; tanığınız bilmiyor işin aslını. rica ediyorsunuz, zor durumda kalmayasınız diye kafa sallıyor her dediğinize. inandırmaya çalıştığınız kişi de sıkıştırıyor onu sorularıyla. sizinki ona yanıt veriyor, sonra bir başkası gelip gene ondan hesap soruyor, ona da başka yanıt veriyor. gel gelelim işin içinden çıkamıyor zaten yalan söylerken tek ayağını hafifçe yerden kaldıranlardan bu, en sonunda fenalık geçirip belli ediyor bir şey bilmediğini. al başına bela.
boşanmak istiyorsun ya da. "bitti bu evlilik bizi ayırın" diyorsun. gene istiyorlar tanık sonra. yahu kişi kendi yaşamının en sağlam tanığı değil mi? benden güveniliri var mı yaşadığım sıkıntıları size izah edebilecek tüm gerçekliğiyle? hem nerden bilecek saman altındaki dertlerimi?
tanıklara duyduğu güvensizliğini belli ettiği bir sözü var pascal'ın.
"ancak tanıkları boğdurularak yok edilmiş öykülere inanırım" .
