sokakta akşama kadar sokak futbolu, saklambaç oynamak, o zaman ki akranlarla, arkadaşlarla sokakta cips yemek, konuşmak, annelerimizin " hadi eve artık yeter" cümleleri mutlu etmezdi o zaman ama şimdi düşündüm de, bundan dolayı bile mutlu olabilirmişiz. olabilirmişiz dedim ama bu imkansız tabii. çocuk düşüncesiyle onu kimse düşünemezdi tabii. sorumluluğun olmadığı, olan sorumluluğun da çok tatlı olduğu bir şeyi, ancak büyüyünce düşünebiliyoruz haliyle. geri verin bana çocukluğumu desem de öyle kalacak. hatıraları da yeter. biraz zaman ileride çocuğum olursa inşallah, ona bakarak yad etme tebessümünü verir inşallah allahım.
