Çok fazla hayal kurmuştum, 3 yıl sonrasının planını bile yapmıştık (güya öyleydi) okulumuz bitecekti, kendisi askere gidecekti sonrasında herşey çok güzel olacaktı. Fazlasıyla kaptırdım kendimi.. Ilk defa.. uzaktık evet mesafeler de vardı ama garip olan görmeden seviyordum, elbette her insan sevdiği insanı yaninda ister ama her zaman öyle olmuyor iste. Aylarca hiç görmeden çok sevdim, bir gün bile olsa düşüncede bile aldatma derler ya ben de düşüncede bile aldatmadım onu. Hep güzel şeyler düşündüm,aylar sonra görüstük içimdeki heyecanı anlatamam kalbim kıpır kıpır, kavuşmam kadar yanından ayrılmam da zor oldu. Peki ya sonra mı? Mesafeler varmış dedi kendisi, olmazmış bizden. Anlatabiliyor muyum bilmiyorum ama fazlasıyla kırgınım, sevmek için illa ki yan yana olmak mı lazım.. 22 yaşında ilk defa kalbini birine açan bir insana bu yapılır mı sahiden? En çok üzüldüğüm şey de tüm arkadaşlarımın haklı çikmış olması. Kasımda doğum günü vardı ne planlar yapmıştım oysa ki..
içimde ona söyleyemediğim o kadar çok şey var ki..
