--spoiler--
aslında o kadar da önemli biri olmadığımız ortaya çıktığında, neden üzülüyoruz ki hemen? bunu temel bir aydınlama alanı olarak ele alabilsek daha iyi olmaz mı? inanmak dediğimiz şey, sonuçta insanın içinde başlattığı bir eylemdir. ve güzelliğe ve aşka inanmak kadar ayrılığa da inanmak, hazır olmak gerekir. yani her güzelliğin sonunda bir kopuş, bir ayrılık pusuda bekler. madem öyle, o zaman başımıza gelen bu gibi tatsızlıklara, bizi kendi bilinmeyenlerimizle yüzleştiren hayırlı felaketler gözüyle bakmamız gerekmez mi?
--spoiler--
