Soba olayı kardeş. Soba, yaşadığım köyde kendimi bildiğim yaşlarda ne kadar sevdiğim bir eşyaydı. Bizi ısıtırdı. Üzerinde bir güğüm olur ve kaynar dururdu. Sonra kestane, kestane pişirirdik. Geceleri ışıklar sönünce üst kapağından odanın tavanına yayılan alevlerin kımışdanışlarını izler hülyalara dalardık. Annem bazen süt kaynatırdı üzerinde. Zaman zaman süt taşar ortalığı keskin be burun deliklerini sızlatan bir koku yayılırdı. Sonra kar yağdığı günler sokaklarda oynadıktan sonra üşüyüp gelişimiz ve sobayı kucaklarcasına etrafını sarışımız... Şimdi ne o günler var nede o günler yanımda olanlar... Bu lanet beton yığınlarının arasında ömrümüzü çürütüyoruz. Çürüyoruz...
