Türk erkeklerinin, sevdikleri kadınları yüceltmek için kendilerini küçümseme alışkanlığının yirminci yüzyılda mükemmel bir şekilde şiirleşmiş hali. Bu alışkanlık bizde binlerce yıldır var olageliyor. Karacaoğlan’ın şiirlerinde, hatta Yunus Emre’nin ilahi aşk şiirlerinde bile görülebilir. Yunus Emre de yaradanın, peygamberin yüceliğini vurgulamak için insanın acizliğinden sıklıkla dem vurmuyor mu ?
