Sabredemedim; oturup, yaşam yolundaki ilk adımlarımın bu öyküsünü yazmaya koyuldum. Oysa bunu yapmasam da olurdu...
Bir tek şeyi kesin olarak biliyorum: yaşam öykümü bir daha yazmayacağım, yüz yaşına kadar yaşasam bile. insanın, hiç utanmadan kendi hakkında yazı yazabilmesi için benliğinde son derece aşağılık bir tutku duyması, kendi kendine aşık olması gerekir.
Yalnız bir bakımdan kendimi bağışlıyorum çünkü ben başkaları gibi okuyucudan övgüler beklediğim için yazmıyorum.
Geçen yıldan bu yana başımdan geçenleri, kelimesi kelimesine yazmaya koyulmuşsam, bunu içimden gelen bir gereksinimin etkisi ile yapmışımdır.
Konu ile ilgili olmayan her şeyden ve en önemlisi edebiyat yapmaktan olanca gücümle kaçınarak yalnızca olanları yazıyorum.
Edebiyatçı otuz yıl habire yazıp durur da sonunda bunca yıl neden yazı yazdığını kendi de bilemez.
Ben edebiyatçı değilim, edebiyatçı olmaya da özenmiyorum.
Üstelik ruhunun derinliklerinde olup bitenleri ve duyguların güzel bir anlatımını onların edebiyat pazarına sürmeyi bir ahlaksızlık, bir alçaklık sayarım.
Bununla birlikte üzüntüyle hissediyorum ki, galiba duyguları ve düşünceleri (üstelik söz konusu düşünceler çok adice şeyler olsa bile) hiç anlatmadan da olmayacak: her çeşit edebiyat, insanın üzerinde bu derece ahlak bozucu bir etki yapıyor işte, üstelik insanın giriştiği bu iş sadece kendisi için yaptığı bir iş olsa bile.
Düşüncelerse aslında çok adice şeyler olabilir çünkü insanın değer verdiği bir konu bir başkasının açısından hiçbir değer taşımayabilir.
Her ne ise, bütün bunları bir yana bırakalım. Böylece bir önsöz yazılmış oldu işte. Ama bir daha bu tür şeyler olmayacak artık.
Şimdi başlayalım, bakalım. Hoş herhangi bir işe başlamaktan daha zor bir şey yoktur ya, belki her çeşit işte öyledir, kimbilir? Her neyse.
Delikanlı ı.- dostoyevski.
Birinci bölümün ilk paragrafı benim en sevdiğim girişlerdendir. Oldukça samimi ve saf bence.
