Bu gün sabah koyunu kesen babama yardım eden biri olarak, insanların hayvanları kesmesini canice buluyorum. Çocukluğumdan beri çoğu defa hayvan kesilmesine tanık olduğum için gözümün önünde kesilmesi psikolojik olarak pek etkilemiyor. "Kurban bayramında hayvan kesmek vahsettir" diyecek ve vejetaryen olacak kadar radikal biri değilim. Sadece duygusal ve felsefik olarak bakıyorum olaya. Babam bıçağı hayvanın boynuna dayarken okuduğu dua ile keserkenki zaman diliminde hayvancagizin hızlanan kalp çarpıntısı beni sarstı bi süre. Derin düşünceler aldı beni o ara. Sırf insan anatomisinden farklı diye yaptığımız şeyin ne kadar sıradan geldiğini düşündüm. Oysa bu koyunun yerinde bu şartlarda bir insan olsaydı ülkenin gündeminde hatta belki dünya gündeminde herkes bizi konuşurdu yaptığımız bu vahşi olay yüzünden. Ve yine normal şartlarda iki ayaklı, aristonun deyişiyle "düşünen bir hayvan" olsaydı onun yerine belki ömrümün sonuna kadar gözümün önünden gitmezdi o görüntü ama gel gör ki etini afiyetle yiyip iki gün sonra hatirlamayacak kadar taşlaşmış kalbimiz.
