Hafiften gülümsetti ve ayrıca okuduktan sonra evet, ben de öyle düşünüyorum dedirtti başlık altındaki bazı yorumlar. Şöyledir:
tanrının konuştuğunu her insan hayal etmiştir. özellikle ayetleri okurken. " biz şunları şunları yarattık" falan diye okurken insanın aklına bir seslendirme geliyor doğal olarak. ve o ses "nedense" kalın bir erkek sesi oluyor.
okurken kadın sesiyle duyan var mı ki ?
Veya farklısı, düşündürttü:
belki ilk veya tek değil ama son olmayı başararak yaratma bilincine sahip olan sadece o kaldı. ve kendisini çok daha öncelerde var olduğu evrende mutlak hakim kıldı.
Gibi devam ediyor.
Elbette Kuran-ı Kerim doğrultusunda bu söylenenler geçersizleşiyor. Ama hangimizin aklına gelmedi bunlar?
Ataerkil toplumda yaşamamızdandır denilip yorumlar yapanlar büyük haklılardır. Bununla beraber Tavuk olsaydık ve biraz düşünme yetimiz olsaydı - bilemiyorum tavuklar da düşünebiliyordur belki-
Tanrımıza mısır sülieti verirdik.
Dağ başında babasız büyüyen bir kız nasıl olur da Tanrı'ya erkek figürü yakıştırabilir?Hayır. Gördükleri ve bildikleri dışına çıkmayacaktır.
Namaz kılıyor iken dikkatimi toparlamak için Tanrı'yı düşünürüm.
Mavi bir ışık ile harmanlanmış beyaz bir ışık geliyor sadece fikrime.
Ben yine namaz kılıyor iken.
Tanrı benden yukarı bir konumda duruyor.
Ve sadece onun ışığını görebiliyorum.
Kendisini asla.
Ve bu ışık kendimin iyi olduğunu düşündüğüm zamanlarda daha parlak.
Kötü olduğumu düşündüğüm zamanlarım da ise daha karanlıktır.
Tanrı'yı göklerde aramamak da gerekir.
Çünkü o her yerdedir.
Lakin neden hep göklere açıyoruz elimizi?
