babamdan merhametli olmayı, sadece kendimi düşünmemem gerektiğini öğrendim. çocukluğumdan beri hatırlarım babam bazen eve gereksiz şeyler alırdı, hala da alır. ihtiyacı olmayan şeyleri doldurur, sonra onları dağıtırdı. annem de her eline bir şey alıp geldiğinde kızardı babama “bunu niye aldın, ne gerek var zaten kullanmıyosun, evde yığınla var” diye. babam da atıyorum dükkana biri gelmiş fırça satmaya fırça almış, çakmak satmaya gelen olmuş çakmak, hesap makinesi almış, yara bandı satan adamdan 10 tane yara bandı almış. vapurda çatal iğne, erkek bakım seti satan adamı görmüş onlardan almış. annem her söylendiğinde bu adamlar evine nasıl ekmek götürücek, çoluk çocuğuna ne yediricek diye kendini savunurdu gülerek. ben de hep dalga geçiyor annemle eğleniyo sanırdım annemin ona kızmalarına. iş hayatına atıldığımda anladım aslında babamın ne kadar haklı ve merhametli olduğunu. yıllardır kapıma gelen kimseyi boş çevirmem ihtiyacım olmasa bile. ufak esnafı garibanı fiyat konusunda zorlamam pazarlık etmem. otobanda çiçek satandan çiçek alırım su alırım. yolda gördüğüm rastgrle adamlardan gerekli gereksiz şeyler alır millete dağıtırım.
teşekkür ederim baba bana merhametli bi insan olmayı öğrettiğin örnek olduğun için.
