isteyelim veya istemeyelim, hayat, birilerinin bize bir şeyler kattığı veya bizden bir şeyler eksilttiği uzun bir yolculuk. sevdiğim bir yazar, uzun bir tren yolculuğuna benzetme yapıyordu. ilk başlarda 'bu romantizm fazla' desem de, zaman geçtikçe ve 'başlayan her şey bir gün biter' cümlesi lugatimda daha da yer etmeye başladığında, kendisinin ne denli haklı olduğunu anlamistim.
hayatın kötü taraflari yok değil, lâkin iyi taraflari da yaşamaya, yeni insanlar tanimaya değecek kadar fazla. bu yüzden 'yeni bir insan tanımak' kimi zaman bir fiyasko ile sonuçlanır, kimi zaman hayatınızda bambaşka bir boyut açar.
fazla uzağa gitmeden örnek vermek istiyorum. geçtiğimiz sene, tam da şu gün, şu saatlerde, sözlükten pek tatli bir yazarla kadıköy'de buluşmuştum. Gece boyunca sürecek uzun bir sohbet, keyifli geçireceğim vakitler beni bekliyordu. hayatimda yaşadığım en güzel günlerden kesinlikle biriydi.
yaşama motivasyonumu fazlalastiran nadir seylerden birisi de bu, yeni bir insan tanima ümidi. çünkü, bir insan size bir günde veya bir senede, onlarca şey öğretebiliyor.
