belki de önce insanı bir anlam arayışına iten nedenleri sorgulamak gerekir. gerçekten de bütün insanlık, bireysel ya da toplu bir halde varlığını anlamlandırması mı gerekir? bizi buna iten şey ne?
sanırım burada devreye başka bir şey giriyor. buna günümüz dünyası, dijital dünya vb. bir şeyler diyebiliriz. böyle olunca da kendimizi 17. yy ya da 6. yy'daki insanlardan üstün görme kibrimiz ortaya çıkıyor. yeni neslin önceki nesillerden hep daha iyi olması sorunsalı da diyebiliriz buna (yanı ben öyle diyorum ama kesinlikle teknik bir karşılığı vardır.)
peki gerçekten önceki nesillerden daha mı iyiyiz? ya da soruyu değiştirerek soralım. önceki nesillerden daha iyi olduğumuzu düşünüyorsak eğer neden hep geçmişi özlüyor, oralarda bir yerde yaşamak istiyoruz?
asıl meseleye geri dönersek eğer; insanın bu anlam sorunsalını aşırı derecede büyüttüğünü düşünüyorum. hayatını anlamlaştırmak için çok büyük şeyler yapması gerektiği gibi bir yanılğıya sahibiz. aslında bu anlam çok daha küçük şeylerin arkasında saklanmış olabilir. tabii önce kelebek etkisi'ne veya karma'ya inanmanız gerekiyor. sonrasında hayatınızı anlamlandırmak sizin için daha ulaşılabilir bir hale gelmiş olabilir. bu ulaşılabilirlik sizi yanıltmasın ulaşmak kolay ama gerçekleştirmesi bir o kadar da zor bir seviye.
bence, insanın anlam arayışı yine insan olabilimesinde gizli. en kadim kurallara (yalan söylememek, saygılı olmak, hırsızlık yapmamak, açgözlü olmamak vb.) uymakta bile zorlandığımız günümüzde hayatımızı bambaşka şeylerle anlamlaştırmaya çalışırken, insanlığımızı tamamlayamayışımızı göz ardı ediyoruz. anlamı çok uzakta bir yerlerde bir ömür arıyoruz ama maalesef kendimize dönüp bakmak hiç aklımıza bile gelmiyor. ve bu bizi derinden yaralıyor. kapanması bir ömür süren bir yara.
