“birçok kişi, bu fırtınalı, bu tezatlı, bu gözüpek genç kaptanda harlem’in övünecek ne bulduğunu soracaktır bize…
bizse bu soruya gülüp geçeceğiz. çok kişi onun nefret yanlısı olduğunu, fanatik bir ırkçı olduğunu, onun mücadelemize zarardan başka bir şey getirmeyeceğini söyleyecektir!
…ve biz onlara cevap olarak şöyle sesleneceğiz; siz hiç oturup malcolm kardeşle konuştunuz mu? ona hiç dokundunuz mu? yahut size bakarak gülümsediği ânı yakaladınız mı hiç? siz hiç can kulağıyla dinlediniz mi onu? hiç pespaye bir şey yaptığını gördünüz mü? her hangi bir şiddet hâdisesiyle yahut toplumun huzurunu kaçırıcı, her hangi bir hâdiseyle onun bir alâkası görüldü mü hiç? işte, isteseydiniz onu tanırdınız. ve onu tanısaydınız, bizim ne sebeble onunla iftihar ettiğimizi bilirdiniz.
malcolm bizim insaniyetimizdi! halkı için işte onun anlamı buydu. ve bizler onu iftiharla anarken, içimizdeki en iyiyi iftiharla anmış oluyoruz. biz onu geçmişte nasılsa ve şimdi nasılsa öyle bileceğiz hep; bir prens olarak, bizim güneş misâli sürekli parlayan kendi öz siyah prensimiz olarak, bize duyduğu sevgiden dolayı ölümden bile çekinmeyen birisi olarak…”
