kendi içimde samimi bir inancım vardı, dinin özünü doğru anladığımı ve yaşadığımı düşünüyordum.
benim ateizme giden yolum, tanrı kavramı reddiyle değil din reddi üzerinden şekillendi. aklıma takılan ve sağlıklı açıklamalara ulaşamadım uygulamalar, hadisler ve hatta ayetler vardı. biliriz, din iman etmek üzredir, o sebeple çeşitli kaçamak açıklamalarla bir süre kendimi ikna etmeye çalıştım.
çok uzunca bir vakit, interneti bu tarz araştırmalarım için kullanım. verdiğim karar ve vardığım nihai sonuç şuydu;
din bana kusursuz olduğundan ve hayatın her alanına dair doğru açıklamalar yaptığından bahsediyordu, yani din 1000 katlı bir gökdelen gibiydi, ben ise henüz bu yolun başındaydım ve belki de daha ilk katta çatlaklar görmeye başladım. oysa din gibi bir mutlak doğruda çatlak olmamalıydı.
küresel değil bölgesel ayet ve hadisler, peygamberin özel hayatına yönelik ayetler, cinsiyetçi ayetler, kadına yönelik -hafifçe vurunuz?- şiddet içeren ayetler. kabul edemeyeceğim ölçüde beni etkiledi.
büyük tabloda din ve tanrı kavramlarının asırlardır zenginlerin fakirler üzerinde hegemonya kurması için kullanıldığını fark ettim ve bu dünyaya diyalektik materyalist bakış açımı kuvvetlendirdi.
uzun tutmayacağım dedim ama yine düşündüğümden daha uzun yazmışım. merak eden veya detaylı şeyler sormak isteyen sevgili yazarlara mesaj kutum açıktır.
