Gençken yaptıklarına, ölüme yakınken yapmadıklarına pişman olur insan.
Bazen aklıma yaptığım için pişmanlık duyduğum şeyler geliyor. Bazılarında kendimden utanıyorum, bazılarında kendime gülüyorum, bazılarında ise 5 dakika duruluyorum.
Bazen de kendimi 25 değil de 75 yaşımda gibi hayal ediyorum. Şunu da yapsaydım ne olurdu diyorum. Kötü şeyler olurdu, ortalık Karışırdı, bir süre kimsenin yüzüne bakamazdım. Ama sonuçta geçip giderdi işte. Ne geçip gitmiyor ki koduğumun hayatında.
Ama işte insanı engelleyen bir şeyler var hep beyninde. Bir şeyler hep bir adım geri çekilmeye zorluyor. insnaın kaybedeceği şeylerin ne kadar çok olduğu ile alakalı. Kaybedeceğin şey ne kadar çoksa o kadar çok çekingenleşiyor, korkaklaşıyor. Bu kaybedecek şeyler bir insan olabilir, değerler olabilir, kendine olan saygın olabilir. Her şey olabilir.
Bir daha hayata gelirsem ve seçme şansım olursa çok daha cesur olabileceğim bir hayat seçmek isterdim. insan geriye dönüp baktığında sadece yaptıkları için pişman olmalı çünkü. Yapmadığı için pişman olacağımız şeyler hep bilinmezlik çünkü. Kötüyü bilinmezliğe tercih edecek cesareti göstermek lazım.
