Çok garip bir ağlama mekanizmam var. Milletin hüngür hüngür gittiği bir şeye ağlamayabilirken, bana dokunan bir ufak bir detay gözlerimi doldurabiliyor. Bir de bug'ım var, baba-evlat dramı içeren şeyler beni hayvan gibi ağlatabiliyor. Kemal sunal'ın garip isimli filmi mesela, o filmdeki pirzola sahnesinde her seferinde ağlıyorum. Babam ve oğlum, hachiko, bu filmlerde de ağlamıştım. Ayla ve babasının gerçek hayattaki kavuşma anında da hayvan gibi ağlamıştım.
Bu ağlamalar en fazla "ehh.. Mhff.. Ihı ıh ıh.. Hmff" şeklinde oluyor. Hayvan gibi ağlamak derken "ehüeee hğeaahh hıçk hıçk" diye değil.
