gülünç düşme korkusu en kötü korkaklıklarımıza yol açar. ne kadar körpe heves alabildiğine yiğit buluyordu kendim, ama kanılarına şu “ham hayal” damgası bastırılınca, aklı başında insanlarca hayalci görülmek korkusuna kapılınca birdenbire sönüverdiler.
ı̇nsanlığın bütün ilerlemelerini gerçekleştirilmiş ham hayallere borçlu değildik sanki.
sanki yarının gerçeği dünün ve bugünün ham hayalinden doğmıyacak - gelecek geçmişin tekrarı olmayı kabullenirse, yaşama sevincinden iz bile kalmaz içimde.
evet, mümkün bir ilerleme fikri olmadı mı, hayatın hiç bir değeri kalmaz benim için. dar kapı’mda alissa’ya söylettirdiğim sözleri şimdi kendime mal ediyorum:
“ne kadar mutlu olursa olsun, ilerlemeden yoksun bir durum istemiyorum... ilerleyici olmayan bir sevince hiç bir değer vermiyorum.”
