Gerçi her daim ağlamaya neden bulur bu ulu insanlar.
Çiçeğe ağlar, böceğe ağlar, türküye ağlar, sevinince ağlar, endişelenince ağlar, korkunca ağlar, tartışırken ağlar, hele hüzünlüyse zaten ağlar.
Deli gibi gücünün yanında, pambık gibi duygusu olan garip varlıklardır.
Dayanamam ağlamasına, moralim bozulur, tadım kaçar, başka şeye odaklanamam aklım onda kalır.
Ama 20 sene önce vefat etmiş babaannemi de dert etme bee iki gözümün çiçeği!
O artık yok, öldü, kayınvaliden filan değil, günahıyla sevabıyla göçtü gitti be annem!
Gevşe yahu!
