uzun uzun yazıp anlattığım, sizlere de hayat dersi olsun istediğim, yok yok aslında sadece dert yanmak, içimi dökmek için yazmak istediğim yazıyı, şöyle bi baktıktan sonra, "sana değmez ulan" diyip sildiğim bir hikayem benim, iki ucu boklu aşk.
şayet gerçekten iki ucu boklu bir değnek olmasaydı,aşk ve bok kelimelerini yanyana yakıştıramazdım verdiği bütün acılara rağmen.ama tamamen iradem dışında, kandırılarak, içine düşürülmek istendiğim benim için kötü, kabul edilmez durumla, çok ama çok büyük olduğunu düşündüğüm, bağımlılık yapan, hayatımı dolduran,onsuz mutsuz olduğum aşkım arasında kaldım.
ne mi oldu?
herkes adamlığına yakışanı yaptı.
ayrı kalmaktan sonra yaşanacak herşeyi göze alarak ve yaşayarak,
ben yürüyüp gittim.
"naylon gülü, bezbebeklerine bıraktım." *
gariptir ki,şu an mutsuz değilim.
demiştim ki, madem bu durumı kabul edince de mutlu olamıyorum,
kendime yediremiyorum, her halukarda mutsuzum,
bari onurum kalsın,
iyi ki yapmışım *
edit:a.a. ya aittir,gerçektir.
