bu duyguya çok aşina olmuş biri olarak artık tam tersini söylemenin vakti geldiğini düşündüğüm durum. şöyle ki; insanın hayatta ki en büyük manevi özgürlüklerinden biri de, hiç değmeyeceğini anladığı bir insan için artık üzülmemektir. ama bu üzülmemek o kahrolsun, için içini yesin demek değildir. kendin için üzülmemektir. kendini harap etmemektir. hem değmeyen insanı hem de kendinizi kendi haline bırakmak en sağlam cevaptır.
