bir davranış biçimi. kendine güvenmemek mevzusunu ayrı tutuyorum tabii ki ama diğerleri için mesala; insanlara güvenmemek, çevreye güvenmemek, ve diğer çeşitli güvenmemek konuları insana mutsuzluk getiriyor mu getirmiyor mu diye düşündüm. hatta geçen bir arkadaşla konuştuk bu mevzuyu ondan açtım bu konuyu da zaten. kendisi dedi, güvenmemek aslında insanların kendi tercihi, ve bu kendi tercihinden mutsuz olduklarını sanmıyorum dedi. ve ekledi. - ama dedi ben mesela, hemen hemen herkese güvenirim dedi. dışarıyı göstererek, örneğin şuradan biri geldi yanıma mı oturdu, bir şey mi istedi, kalem istedi cart istedi curt istedi, konu açıldı, anlattıklarına güvenirim dedi. yine bir ama ekledi. fakat bu halimden son derece rahatsızım. insanların beni kandırabileceğini düşünmeme rağmen güveniyorum bir şekilde dedi. tabii ben dinleyici idim. ben de dedim ki o arkadaşa. - sen, insanlara güvendiğin için rahatsızlık duyduğunu söylerken, insanlara güvenmediğini söyleyen bir insanın mutsuz olmayacağını, mutlu olabileceğini söyledin. kendi için de düşünceni bilemem, müdahil olamam ama, çelişkiye düşmeden, içinden ne geliyorsa onu uygulamasın dedim. bilmiyorum iyi mi ettim söylemekle kötü mü. fakat düşündürücü bir muhabbetti. paylaşmak istedim.
