önce dadaistler başladı, sanat estetik olmak zorunda değil dedi. daha da ileriye gidip estetik güzel olmak zorunda değil de dedi. sonra ne oldu? çirkinliği güzel resmedenler çıktı. şekilsizliklik bile güzele döndü. yeteneksizlik olarak algılanmadı.
sonra biçime gerek yok dediler. paintte resim yapar gibi minimalistler doğdu. onları da aştı, soyut dışavurumcular çıktı, boyayı alıp rastgele sallayarak bile bir şeyler anlattılar. en sonunca tamamen soyut, hiçbir yandan sınırlı olmayan(biçimsiz) resimler çıktı.
bide ekletik resim çıktı tabi, rastgele alınan parçaları birleştirmeye gittiler ve aralarında hiçbir bağ olmayan nesneler bir bütün olarak sanat eseri oldu.
en önemlisi ise kavramsal sanat. eserin biçimini geç, kendisi, ne olduğu ve neye benzediği bile önemli değildi. bu fikir devrim yaptı sanatta çünkü her şey sanatın kapsamı içine girdi.
mesela duchamp ın pisuvarı bir pisuvardır. işenen nesne. bildiğin içine sidik yapıyorsun ama müzeye koyup insanlar hayret içinde bakıyor. bunun duchamp dalga geçmek için sergiye göndermiş ama sergilenmemiştir.
peki burada ne önemli? onu duchamp kendi bile yapmamış.
kavram önemli. ne kavramı? orada bize anlatmak istediği önemli.
yani eserin kavram dışında bir önemi yok, estetiklik zaten önemli değil, estetik olsa da güzellik önemli değil. ne oldu?
postmodern sanat. body art mesela, kıçına bir iki boya sürüp tuvale otursan bu bile sanat olur. neden?
çünkü orada kutuplaşan dünyanın yalnızlığını anlatmış oluyorsun.
işte kavramsal sanat tam böyle bir şeydir. bugünki sanattın itibarsızlığının en önemli sebebidir.
