ben de zamanında çektim, bunlar da sürünsün kafasından çıkın artık. çünkü yeterince sürünüyoruz. bu ülkede sürünme şekilleri zamana göre değişiyor. senin zamanında tuvalet temizlemek, sokakta yatmak sürünmek iken; şimdilerde,
belki bir şey çıkar diyerek, cebindeki son paranı bilmemnesınavı'na yatırıp içinde son kalan umut taneciklerini de yeşertip ders çalışmak.
55 yaşında hala çalışan babandan harçlık alıp, güya kendini geliştirme uğruna sertifika toplamaya çalışmak.
tüm bunları yaparken gençliğinin masa başında dirsek çürüterek bir belirsizlik uğruna eridiğine şahit olmak.
ve tüm bunların sonunda birilerinin eşi, dostu diye el altından senin hak ettiğin kadroyu başkasının aldığını öğrenmek.
tüm bunlardan yılmadıysan eğer, süreci baştan yaşayıp; ukala bir ik'cının yeni mezun değilsin, bunca yıl ne yaptın ya da biz deneyim istiyoruz seni alamayız şeklinde ithamları sonucunda yine kendini babanın eline bakarken bulmak.
bizler tarihin ortanca çocuklarıyız. bir amacımız ya da yerimiz yok, ne büyük savaşı yaşadık ne de buhranı. bizim savaşımız ruhani bir savaş, en büyük buhranımız hayatlarımız.
