film hakkında söylenecek pekçok şey dile getirilmiş zaten. film değil de sanki daha çok akılda yer eden karelerin bir bütünü. insanların umarsızlıkları, tepkisizlikleri, susuşları... sanat yönetmeni iyi iş çıkarmış. ayrıca yavuz bingöl'ün bezgin yüz hatları hiç konuşmasına gerek bırakmadan duruma tercüman olmuş. oyuncu seçimi, konu seçimi öyle çok üst düzeylerde seyretmese de düşündürmeyi başaran ve insanda tepkisizliklere tepki verme isteği uyandıran bir film. hacer'in kevaşeliğine rağmen atlayıp atlamama arasında git geller yaşadığı anda kocasına gülümsemesi, aldatıldığını bildiği halde hacer'in atlamasına gönlü razı olmayan baba, dayak yediğinde ve annesi bunu farkedip hiçbir şey demeden gözlerini çıkararak bakmakla yetindiği sahnede oğulun suratına yerleşen bitirici gülüş. sahne sahne aklımda film, kare kare. öyle ki her karesini alıp duvar kağıdı niyetine kullanabilirsiniz, özellikle son sahnede yavuz bingöl'ün delice ıslandığı an. koca bir şehir ve herşeye rağmen sürüp giden hayata tepkisiz kalabilen, içinde bastırabilen sırtı dönük bi adam.
