bilge karasu'nun 1971'de sait faik öykü ödülü sahibi uzun öyküsü. ada ve tepe adlı iki bölümden oluşan öykü, kesinlikle türk edebiyatı için yepyeni bir soluk getirmiş, özellikle ilk kısmı ile beni benden almıştır.
eserde bizans döneminde iki manastır adamının iç hesaplaşmalarını, çemberi kırıp kıramadıklarını okuruz muhteşem bir örgü ile. hele ki adanın tepesindeki suyu bulmaya çalışan adamın gidip gelirken düşündükleri, bu bölümün uzunluğu kesinlikle adamın duyduğu gerginlik ve iç sıkıntısını okura on numara yansıtabilmiştir sanıyorum.
unutmadan, kitabın bir de dutlar diye ayrı bir kısmı da bulunmakta ve bu bölüm iki öykü ile ilintili olmasa da iki öykünün özünde anlatılan korku, baskı, endişe gibi kavramların tümünü barındırdığından cuk oturmakta yerine.
