nuri bilge ceylan'ın aldığı ödülü çok da hakkettiğini düşündüğüm son filmidir. son derece klişe bir konu öylesine büyük bir gerçeklik ve sadelikle anlatılmış ki, film süresince hiç sıkılmadan hikayeyi büyük bir zevkle takip etmek mümkün olmuştur. tabi ki bunun en büyük sebebi yönetmenin gerek sarı/gri renklerle gerek gölge oyunlarıyla yakaladığı görsel başarıdır. fakat oyuncuların, özellikle de yavuz bingöl'ün patronu ve oğlu rolündeki erdal kesal ve Ahmet Rıfat sungar'ın üstün peformansları da şaşırtıcı boyuttadır.
iki sahnede evin ölen küçük oğlunun hayaletinin belirmesi fimin kurgusu açısından büyük bir süpriz ve absürdite örneği olmakla birlikte asla sırıtmamış, izleyenin (en azından benim) tüylerimi diken diken etmeyi başarmıştır.
kanaatimce hayatta en az bir kere aldatmış ya da aldatılmış olanlar filmde yaşananların ve daha da önemlisi yaşanmayanların ne derece gerçeklerle örtüştüğünü daha iyi anlayacaklardır.
son olarak belki izleyicinin içine sinmeyecek tek detay olarak hatice aslan'dan bahsedebilirim. kendisinin her ne kadar çok iyi bir oyunculuk sergilemiş olduğunu düşünsem de gerek avrupai yüz ve vücut hatları gerekse kılık kıyafeti, özellikle de modern saç stili ile hikayedeki varoş anne rolü ile görsel açısından çok uyuşmadığı hissini vermiştir.
