ne yalnız başına, ne de çok kalabalık olmadan yapılması keyif veren günün en önemli öğünü. bayramlarda başkadır tabii. en son ki ramazan bayramı kahvaltısını nedense unutamadım. eski bayramlar kadar tad vermişti. abim eşiyle bize gelmişti, annem her zaman ki gibi kahvaltıyı güzelce hazırlamış, babam bu sefer internetten değil, elinde gazetesini okuyordu. ben ise kendimi eksik hissetmiştim ama. gerçi çokta mutluydum geleceğe dair düşünüyordum o an. abime özenmiştim açıkçası. bende eşim olacak kişiyle beraber bayramda anne babama kahvaltıya gelişimin hayalini kuruyordum. çok mu uçuktu bu hayal veya çok mu gerekliydi onu da bilmiyorum. bu duruma takılı kalmakta kendimi hem iyi hem de salakça hissettiriyor nedenini bilmiyorum ama. allah hayırllı kişilerle karşılaştırsın. ne diyeyim.
