can dündar'ın araştırmacılığıyla ilgili söylenecek bir şey yok. arşivlerden salt film için çıkarılan defterler, atatürk'ün afet inan'ın ismiyle yayınlattığı kitabı vs. adam araştırmasını ciddi tutarak birçok bilgiye ulaşmış ve bu bilgileri kendi süzgecinden geçirip harmanlamış. buraya kadar kimsenin bir eleştirisi yok. ama atatürk'ü çocukluğundan ölümüne kadar anlatırken, ağırlıkla yalnız ve pişman bir ruh hali çizmek ne derece doğru, tartışmak gerek. bu durumdaki hassasiyetler fazlaca yazılmış, daha yazılacaktır da ...
filmde beni en çok şaşırtan, bu belgesel filmin yapısı oldu. bazı sahnelerde film bir slayt gösterisine dönüşüyor gibi geldi bana. perdede akan resimler ve can dündar'ın fondaki sesi filmin büyük bir bir bölümünü oluşturmuş. sinemanın bu kadar basit kullanılması benim hoşuma gitmedi açıkçası. mustafa sanıyorum can dündar'ın ilk sinema filmi, önceki belgeselleri gibi televizyon hassasiyetiyle yapılmış sanki. filmin müzikleri hariç, goran bregovic'e saygılar, sinematografik açıdan ben tatmin olmadım.*
