ikinci defa gidildiğinde, önünden geçildiğinde veya gördüğünde insanı etkileyen, duygulandıran mekanlar vardır. burası da benim için öyle oldu.
zirve için gittiğimiz çocuk yuvasına yürüyerek 15 dk. bir mesafeye taşındık yakın zamanda. bir akşam geç bir vakit eve doğru yürürken buranın önünden geçtim. ilk başta gayri ihtiyari baktım ama birkaç saniye sonra bütün bu ziyaret gözümün önüne geldi. beklerken kapısında içtiğimiz sigara, görüşme yaptığımız yetkili, hediyeler ve artık maalesef ne yüzlerini ne de adlarını hatırladığım o çocuklar.
sonra garip bir pişmanlık sardı içimi. "neden sadece 1/2 kere gittim? neden daha çok gitmedim? şimdi o çocuklar neredeler, ne yapıyorlar?" eve varana kadar daha çok soru, daha çok pişmanlık ve daha çok anı aklıma ve gözlerimin önüne geldi. iç hesaplaşması, hüzün ya da böyle adını koyamadığım birkaç rahatsız edici duygu içerisine düştüm. sigara içiyor olsaydım eğer ömrünü birkaç gün daha kısaltabilirdim.
tabii sonra insanın kendini rahatlatma mekanizması devreye giriyor. "olm çok işin var. evde bile çalışman gerekiyor. zamanın ailene zor yetiyor ve hayat bir ırmak gibi telaşlı bir hal içerisinde sürekli akıyor ve bu telaş insana her şeyi unutturabiliyor."
