kacmaktir bazen. bazen de yapilmasi gereken gibi görünen... ama hicbir gitmek yapilmasi gereken olamaz. buna istinaden "olmamali gitmeler" dese de yürek, gitmeli bazen. üstüne aci cekilmeli yaninda derin "off"larla. gitmek her ne kadar yapilmasi gereken olmasa da; gitmek bazen hak edilen cezadir. bu durum icinde bogulan insan gitmekle alakali her sarkiyi aklina getirir. gerci kendisi getirmez. bu sarkilar akla kendiliginden gelir. kusursuz bir mekanizmanin isleyisi sanki. sanki her sey, sarkilar bile gitmeye hazirlar o insani. sessizlik gitmeye hazirlar o insani. telefonun calmayisi bile... "e o zaman bana müsade." tadinda da olmaz ya! ama ugurlanmayi da beklemek olmaz. gidecekse; sessizce gidecek insan. kendi sarkilarini sececek "ve iste arta kalan bir kücük* ani simdi", "bir resmin kalmis ben de" gibi. ama geride biraktigini unutmayacagini da belli etmeli. öyle cok cabaya hacet yok. anlasilir zaten. hic olmadi anlasilmasi umulur.
