472.
-
Zehir
Çocukken haftalar bana asırdı;
Derken saat oldu, derken saniye...
ilk düşünce, beni yokluk ısırdı:
Sonum yokluk olsa bu varlık niye?
Yokluk, sen de yoksun, bir var bir yoksun!
insanoğlu kendi varından yoksun...
Gelsin beni yokluk akrebi soksun!
Bir zehir ki, hayat özü faniye...
Necip Fazıl
