Yemek yedigimiz yerde minderlere cikiyor diye itip kakiyorlardi el kadar kediyi , getirelim eve bakariz dedik kendimize zor bakarken, zaman gecti evlat oldu bize bacaksiz bok, o bizim hayvanimiz degil ayrica biz onun insanlariyiz. Cani istedigi zaman sevdiriyor bir bu konuda anlasamiyoruz. Salak salak kudururken kafasini carpti hemen veterinere goturduk bir sey yok dedi, nefes aliyor mu diye gece basinda bekledik. Muhabbetimiz de cok koyu, cogu insandan daha eglenceli onunla konusmak. Baslik sorusuna gelince cevabim hayir. Bok pusuruk insana laf anlatacagima kedim ile muhabbet etmek daha mutluluk verici. Anliyorlarda bacaksizlar; uzgun ya da mutsuz olayim gelir yamacima giril giril hic ayrilmaz yanimdan, dertlesiriz. Ne stres kaldi ne bir sey. Bir de kili tuyu , kum temizlemesi olmasa...anliyorlar halden dedim ya; saglik sorunu yasadim testlerimi bekledigim surec zorlu gecti benim icin, boru mu sonucta ucunda olmek var, nasil hissetti ne anladi bilmiyorum her gun yaprak getirdi bana hediye olarak patisini sevdigim. Burdan bir uzman doktor cikar “hayir yaniliyorsunuz, hayvan ile konusmak delirme belirtisidir” derse de ohhhh ne guzel delirmisim derim.
