Buraya gelip aşka inanmıyorum dedikten sonra karşıma çıkan ve benden uzakta olan birine aşık oldum. Aramızda kilometreler vardı, ne ben gidebildim başta ne o gelebildi. Dedim 'ne yapacağız, nasıl yapacağız?' 'nasıl yürüyecek?' yürüyormuş sözlük. O kadar güzel yürüyormuş ki. Her düştüğümde yanımda o vardı, fiziken değil tabi. Ruhu sevmek nasıl olurmuş bunu anladım. Yanımda olmaması canımı çok yaksa da alıştım. Bir ay sonra nişanımız var, üçüncü yılımızı dolduracağız. Gözden ırak olan çoğu zaman gönülden de ırak olmuyor, diyeceklerim bu kadar..
Yıllar sonra gelen edit: her şey bir gün bitermiş :)
