bir sağ görüşlü ve dindar arkadaşımla siyaset tartışırken nasıl oluyor da türkiye'de solculuk veya sol sempatizanlığı yapanlar bu kadar popüler olabiliyorlar ve komunistim diyenler bile hemen kitle toplayabiliyorlar ve en azından hemen karizmatik bir kişilik kazanabiliyorlar? ve neden sağcı siyasiler ya da liderler artık eskisi gibi güven vermiyorlar tabanına ve tabanlarını canlı tutamıyorlar? diye. çok zoruna gidiyordu bu durum. gerçekten hayıflanması beni üzdü çünkü çok dürüsttü fikrinde! valla ben şahsen; merkez sağın ara ara sönük kalabilmesini kendi içlerindeki samimiyetsizliğe ve iktidar hırslarına bağlarım hep bu durumu! çoğu zaman sağcı liderler koltuk bekalarını davalarına tercih etmişlerdir maalesef! rahmetli Erbakan Hoca'yı ve Muhsin Yazıcıoğlu'nu tenzih ederim! sağ kesim de şunu her zaman umutmamalıdır ki ne zaman tecavüz,faşist saldırılar,ayrımcılık yolsuzluk, hukusuzluk ve adaletsizlikler söz konusu olduğunda bunlara en çok karşı çıkan kesim bellidir! ve siz oturduğunuz yerden sol kesimin direnişini küçümserken ve o direnişe vatan hainliği, bölücülük, vandalizm falan derken o rüyanızdan uyanana kadar bir de bakmışsınız ki yalnız başınıza kalmışsınız, güvendikleriniz bir bir size sırtlarını çevirip gitmişler, belli mi olur?
