öncelikle şunu söylemeliyim açıkçası benim yapılan saçmalık değil de, düşünülen saçmalıklardı. memleketten teyze enişte veya rahmetli anneannem ile dedem, ya da hala, amca, büyük kuzenler olsun falan her neyse yatıya kaldıkları zaman, salonda ki kanepe yatağa çevrilirdi, hatta küçük oturmalı iki kanepe birleştirilir, boyu kısa olan yatardı. benim düşündüğüm saçmalık ise, o yatılan kanepelerin, koltukların sanki bir gece otobüsü yolculuğu misali gideceğini sanırdım. hani gideceğini sanmazdım o kadar da değil de, ama içimi bir sıcaklık kaplardı o an temiz nevresimler, yorgan, yastık falan verilince. kendimi çok güvende hissederdim. daha doğrusu şöyle. ailenin o kim nerede yatacak telaşının eşliğinde, içimde şehirlerarası otobüs terminalinde molada inip soğukta titrerken, bir yandan da herkesin bir arada olduğunu düşünüp ısınma saçmalığı vardı. belki saçmalık değil ama ne bileyim değişik bir duyguydu o çocuk halimle. hayal mayal hatırlıyorum tabii.
