geçirdiği bypass ameliyatından sonra asabiyeti bir iken on olan dedemle, yazlığımızda yaşanan ilginç bir anımı paylaşayım;
denizden gelmişim, hava cayır cayır. duş alıp yemek yiyeceğim. bahçede çim biçen, daha doğrusu biçmeye çalışan dedemi görüyorum.
ben: dedeciğim, hava zaten çok sıcak. şu makinayı ver de çimleri ben biçeyim. sen git otur, dinlen.
dede: (sinirli bir "bırak şunu" hareketiyle) ya ben biçerim, karışmayın işime! hem siz ne anlarsınız çim biçmekten!
"yapacak bir şey yok" deyip içeri dalıyorum. ısrar etsem iyice köpürecek.
10 dakika geçiyor. o esnada; benden önce kuzenlerimin, dayılarımın falan da gidip aynı teklifi yaptığını, dedemin onları da aynı şekilde terslediğini öğreniyorum.
sonrasında dede ile yan komşu hasan abi arasındaki diyaloğa, havlumu asmak için çıktığım terastan şahit oluyorum:
komşu: ali amca, hava çok sıcak. istersen bırak ben biçeyim çimleri.
dede: yok sağolasın komşu, Allah razı olsun. zaten sana sıra gelinceye kadar kaç tane genç var hanede, biri de koşup "bırak dede, biz yapalım" diyor mu?!
