antony and the johnsons'ı bu şarkısıyla keşfetmiştim. bir piyano önünde,her piyanist gibi kendini kaptırmış, şarkıyı söylüyordu. o dönemlerde kız kardeşim yurt dışına taşınmıştı hem de kalıcı olarak. ruh halleri kelimelerle anlatılamayacak durumda olur ya bazen işte öyle bir zamandı. şarkının "so similar over the years/ The way we laugh, the way we experience pain/ So many memories..." bölümü geldikçe etraf bulanıklaşırdı. şimdi beş yıl önceye geri dönüp bakıyorum da hala bu şarkı boğazımda düğüm.
