7 yıl, 7 yıl boyunca beraber olmuşsunuzdur, haftanın her günü, günün her saati , her dakikasını onunla konuşarak geçirmişsindir. kimi zaman yanında uyurken, kimi zaman telefonla mesajlaşırken. düşünmüşsündür,düşünememişsindir, kavga etmişsindir,çok mutlu hissedip sarılıp öpmüşsündür. ailen olmuştur, canın olmuştur,dostun olmuştur,tutkun olmuştur. ama hatalar yapmışsındır,hatalar yapmıştır, mutsuz olmuşsunuzdur. becerememişsinizdir bir sürü sonra birlikte olmayı, kimi zaman saçma sapan düşüncelerden, aptal kıskançlıklardan ya da yapılan hataların getirdiği sonuçlardan. hayatında tüm planları kurduğun insan, hayatının yarısının biriyle geçirdiğin insanı gün gelir senelerdir görmemeye, aylardır konuşmamaya başlamışsındır. alışamamışsındır, belki de alışmayı istememişsindir. denemişsindir zamanı geri almayı yapamamışsındır. alışamasan da kabullenmeye başlamışsındır, ta ki bir müzik notasını duyana, kokusuna benzer bir kokuyu alana kadar. o yokken üzülmüşsündür, mutlu da olmuşsundur, o varken nasıl daha mutlu olabileceğinin üzüntüsünü de yaşamışsındır. çok özlemişsindir, konuşmuşsundur,çabalamışsındır ama yapamamışsındır. farkında olmadan bir yanın kopmaya başlamıştır ondan, ama kendini hala onun yanında hissederken. artık başka insanlarla tanışmışsındır, hatta hayatına almışsındır, sevgi beslemişsindir. bunca yılın ardından bir başkasının yanında bulmuşsundur kendini. ihanet etmiş hissedersin ona,kendine size. hayallerin,planların, isteklerin değişmemiştir belki, ama onları kiminle birlikte yapmak istediğin değişmiştir. mutlu olduğunu,onu unuttuğunu hissedersin, ama hala içinde bir ukte kalmıştır. soruyorsundur kendine "gerçekten bunu mu istiyorum?" diye. cevap veremezsin kendine; düşünürsün,düşünürsün,düşünürsün... ve son kez dönüp baktığında geçmişindeki o insana; o düşündüğün, birlikte hayatını geçirdiğin insandan eser kalmamıştır. değişmiştir,büyümüştür,güzelleşmiştir ve hayatına başka bir insan almıştır... hayatlarını beraber geçiren iki insan, hayalleri bir olan o iki insan, başkalarıyla hayaller kurmaya başlamıştır. belki ikisi de aynı hayalleri kuruyordu ama haberleri yoktur birbirinden. ikisi de kabullenemiyordur karşısındakinin başkasının yanında oluşunu. acaba diyordur,düşünüyordur,keşke diyordur ama susuyordur. kabullenmek zorundaydılar artık, o güzel iki insan anılarıyla, hayalleriyle birlikte birbirlerine veda ettiler, "onlar" yoktu artık. "onlar"ve "onlar" vardı...
