mekkeli müşriklerin bir çoğunun gözleriyle gördükleri hâlde “bize sihir yaptı” diyerek iman etmeyi reddettikleri hâdise:
bu mevzuda ilginç olan iki husus var bana kalırsa; birincisi, imanın, hidayetin blr “nasib” mevzuu olması ki, gözünün önünde allah’ın peygamberi var hâlâ “mucize göster” diye diretiyorsun, mucize vuku bulunca da “olamaz, sihir bu!” diyorsun! küfrün mantığı, diyalektiği her zaman bu şekilde ilerler; yani, inanmamak için bin türlü bahane türetir de, inanmaya bir bahane-sebeb bulamaz!
ikincisi,
bu mucize vuku bulunca “bizi sihir yaptı” dediler de “kamer ikiye bölünmedi” demediler! demek ki vakanın kendisini değil, oluş biçimini inkar etmeye kalktılar. mekkeli müşriklerin inkarı hadiseye değil oluş biçimine dair oldu, çünkü hepsi birden ayan beyan gördüklerinden “böyle bir şey olmadı” demediler, diyemediler!
şu halde, inkarcılar, eğer inkarlarında samimi iseler, hiç olmazsa mekkeli müşriklerin yani inkarcıların dediğine de inanabillr: aynı zihniyette olduğun birisine inanmazsın, zıddına inanmazsın:
demek ki, sen, bir mesele, ilim, dava, hakikat, gerçek, bilgi peşinde değilsin de goy goy peşinde boş beleşe yaşayansın; he, o zaman sana ne bölündü mü bölünmedi mi? senin kategorini balzac belirlemiş:
“allah’ın, sırf kalabalık etsin diye yarattığı insanlar vardır”
