Tecrübe edilmesi zor ve hakiki olanının bulunması neredeyse imkansız olan. ilişki bazında bakmıyorum; bir annenin-babanın çocuğunu ciddi manada seviyor olması mümkün müdür? Herbirimiz ailemizin bizi gerçekten sevdiğini varsayarız, bu doğuştan gelen bir şeydir. Ancak gerçekten de sevilir miyiz? birazcık düşündüğümüzde şunu bulgularız; doğduğu andan itibaren 'gerçek' manadaki sevgiyi tecrübe edenimiz çok az.
Peki dostlukta? insan dostları tarafından sevildiğini düşünür, zira onlarla çok şey paylaşır. Yeri geldiğinde birlikte ağlarlar, çoğu zaman birlikte gülerler.. Ama sevgi bundan daha farklıdır, biz insanlar çoğu vakit, 'sadece 1 dostum var ama tam dostum var', 'gerçekten beni seven ve benim de sevdiğim tek bir kişi var' deriz. Ancak gerçekten de seviliyor muyuz acaba?
Davranışlarınız ufacık bir değişime uğradığında, insanlar giderler. Düşünceleriniz ufacık bir değişime uğradığında, insanlar sizi kıracaklardır. Bu aile ve dost kavramı için de geçerlidir. Zira aile ne sizi gerçekten seven bireylerin oluşturduğu bir gruptur, ne dostlar sizi siz olarak seven insanlardır.
Ne olursa olsun yalnızca birinin varlığını sevmek zordur. Birini varlığından ötürü sevmek zordur. Bu yüzden sevgiyi deneyimlemek de zordur. Zira birini varlığından ötürü sevmek, bizler için alışılagelmiş bir şey değil, bizim alıştığımız şey yanımıza yakışacak insanların varlığı. Biz değiştiğimizde ve o insanlar değiştiğinde, dostluk biter. Aile biter. Geriye ne sevgi kalır ne de iyi hissettiren anılar: yalnızca acı veren bir soru, sevgi nedir?
Sevgiyi gerçek anlamda -yaşamı boyunca- deneyimlemediğini farkeden bir insanın o an yüzleştiği duygu acı vericidir. Sevginin olmadığı yerde acı vardır ve yaşamını idame ettirme bakımından kişiyi zorlar: güzel şeylerin olma olasılığını sekteye uğratır.
kişi tüm bunların eşliğinde kendisini yalnız başına yakaladığında şu soruyu sorar: peki ben kendimi seviyor muyum? işte bundan sonrası rüyalar, garip kabuslar ve katlanılması zor olan bir yaşam.
Yaşamak, anormal derecede bir güç ve kendini kandırış içerir. Çünkü yaşamı sürdürmenin kendisi anormal zorluktadır. Ölmek için çok fazla sebep bulan bir kişi, yaşamında sevginin kimse tarafından deneyimletilmediği bir yazık kişisidir. Zavallı ve acınasıdır. Aynı sürdürdüğü yaşamı gibi.
Hepimize yazık. Ve bazılarımıza da tebrikler.
