Çocukken, yıllar evvel, babamın çalıştığı yerde karnım acıkmıştı. Karşıda da salaş bi kebapçı vardı. Kebap için tutturmuştum. Babamın sanırım parası azdı. Kebap almadı ve bekle dedi, Yanda bulunan kahveden çizi ve kola getirdi. Önce imtina ettim, kızdım ona; sonra biraz da ağlayarak istemsizce yemeye başladım ilk ısırıklarıma nazaran gittikçe lezzet almaya başladım. Gözyaşlarımın tuzu dudağıma ulaşmadan çizi'nin tuzu ve kola tandemi beni mest etti. O gün bu gündür hatırası vardır bende çizi ile kolanın, harbiden de uyumludurlar. Şimdi yine yiyeceğim bakalım. Canım babam...
