kırgınım. bu kırgınlığı yüzüne yüzüne bağırmak isterdim belki bir nebze toplardım ama artık ona bile mecalim yok.
Yaklaşık 8 ay önce evlenme teklifi aldım, çok klişe biliyorum ama çok seviyordum. Hiç kurmayacağım kadar salakça hayallere kaptırdım kendimi. Evlenme teklifi aldıktan 1 ay sonrada terk edildim. Beni,korkularımı anlamadı. O gece kendimden geçip saçmaladım. Her şey o kadar bir anda oldu ki mal gibi oldum. Arayıp,beni arama diye bağırdı ben o haldeyken. Sonra hiç aramadı, iki ay sonra dayanamayıp ben aradım. Benim demediğim şeyleri başkalarına sanki ben demişim gibi anlatmış, saçma sapan şeylerle suçlamış beni. Dalga geçer gibi tamam yapmadın diyip geçiştirdi beni. O dönemleri hatırlamak bile istemiyorum, sürekli ama sürekli uyudum,uyandım,ağladım. Özledikçe en son yüzünü gördüğüm kafeye gidip uzun uzun yazı yazdım. Beni sevdiğine o kadar çok inanıyordum ki, hala böyle olduğuna inanamıyorum.
3 hafta önce gördüm wp'da engellemiş beni aylardır hiçbir şekilde arayıp rahatsız etmediğim halde. Yeni gördüm sevgilisi varmış. Kendisi ateist birisiydi sevgilisi kapalı,şaşkınım. Tam da ailesinin istediği türde birisi. Umarım, gerçekten umarım uyumu yakalayıp, mutlu olur ama ben neden bu kadar kırıldım. Üstelik bunu hiçbir şekilde hak etmedim.
Aklım almıyor, yaşanan güzel günleri birkaç ayda silip hemen hayatına nasıl birisini alır, sahiden bu kadar basit miydi.
