Evliliğin kıyısından döndük biz. Nikaha on gün, altı saat kala vazgeçtik.
Beraber kurduğumuz, kapı kollarını dahi beraber taktığımız evden yalnızca bir minik halı aldım.çocukluğumdan beri benimleydi çünkü. "Kalanını ister sat, ister kullan ister fakire fukaraya hediye et" dedim. O da ayrıldıktan üç ay sonra evlendiği eşiyle kullanmayı tercih etti. Ama kendince adil olmaya çalıştı, yaptığımız masrafları kalem kalem hesaplayıp yarısını anneme zorla vermiş ben kabul etmem diye. Beraber emek verdiğimiz eve başka bir kadınla yaşamak için girdiğini duyduğumda içim burkulmadı desem yalan olur, biraz üzüldüm, diğer yandan da verdiğim kararın doğruluğunu düşünüp mutlu oldum.
Bugün sabah öğrendim, boşanmışlar. Evlendiği zaman O kadınla ölene kadar kalacağını düşünmüştüm, aileleri yıllardır tanışıyor, ortalık karışmasın diye hayatta cesaret edemez boşanmaya diyordum. Düşündüğüm kadar korkak değilmiş. Aslında korkak da, keyfine düşkünlüğü korkaklığından daha yoğun.*
Neden yazdım bunları bilmiyorum, hissettiklerimin binde biri bile değil, yazacak takatim olursa yine gelir editlerim.
