ne bileyim, hayatında ki boş koltuklara birilerini oturtuyorsun sonra onlar yolculukları bitince gidiyorlar. sen o koltukları doldurmak istiyorsun ama, her yeniden dolduğunda dahada fazla boş kalıyorlar. hayatımda bir tek insanı sevdim, öyle güzelliği sohbeti falan değildi. ulan aptallığıma mı yansam anlamıyorum, yaşattığı üzüntüyü bile yaşayamıyorum artık. üzüntüye özlemim. sonra ne oldu sırf ben varım diye, o arada kaldığı o yaşadığı karmaşadan kurtulması gerektiğini düşündüm. kayboldum ortalıktan. şimdi gelse, ben ona yine gitmezdim. onu mutlu edemeyeceğimden değil, ya benden başka biriyle daha mutlu olabilirse düşüncesi yüzünden kendimi çektim. adı üstünde özlem ya işte, o seçimi yapmak zorunda olmadığım zamana, onunla karşılaşmadığım zamana özlemim var benimde. iyi günler.
