Bambaska bir duygudur. Dogdugunda babasinin canina okuttu velet. Sanki benim babalik deneyinim var da kardesime bi ton ögüt vermistim. Duygu patlamasi yasatti, hüngür hüngür aglatti. Dünyalar bir yana o bir yana. Büyüdükce simardi. Ayni babasi. Cani sagolsun boncugumun. Cok sansli velet. Hala, amca, dayi, teyze bol. Bir de iki tarafinda ilk yegeni.
Ayda bir yada iki defa görebiliyorum. Hep gözümde tütüyor. Zaman buldukca ararim sesini duyarim. Üc cümle sonra telefonda konusmayi kesip sadece dinler. Cevap? Yok. Himpfs himps nefesini duyarim. O bile beni mutlu ediyor.
Bulustugumuzda da üstümden inmez. Hep oyun oynariz. Saklambac oynarken saklanir, ben aramaya baslayinca “amcaaaaa burdaaaaa“ diye kendini ispiyonluyor. Oyunun amacini henüz cözemedi ama cabuk kavriyor. Bol bol soru soruyor ve sordugu sorulara cevap verirken dikkatle dinliyor. Alis verise giderken “ne istiyorsun?“ diye sordugumda. “pembe seker amca al“ der. Pembeyi yada cirtlak renkleri cok seviyor. Senin kuramadigin o devrik cümlelere kurban olsun amcan.
