son zamanlarda dünyada yokluğunu hissetiğim bir olgu ve bir film ismi...
içimdeki sıkıntıyı atmak için yollara düştüğüm günlerin birinde kendimi bir vcdcide buldum, filmleri incelerken bir film afişinin arkasından yazılan bir eleştiri göz kırptı bana ve ellerim istemsizce filme yöneldi...
--spoiler--
Bir film izledim içinde yalan yoktu.Kimbilir kaç zamandır kurmayı beklediğim bu cümleye sımsıkı sarılarak çıktım sinemadan...Bütün bir hayat boyu içimde gezdirdiğim dilsiz çocuk, tahta arabasını çeke çeke yürüyüp geldi peşimsıra...
Dönüp bakınca gözlerinde masumiyeti gördüm...
--spoiler--
belki alma nedenim sadece buydu...
uzun zamandır komidinimin çekmecesinde bekletip izlemekten korktuyordum,
korkuyordum çünkü hayatı sorgulacağım bir film olduğunu hissediyordum...
belki de sadece bir histi kimbilir...
Elektrik kesintisini fırsat bilip odamın sessizliğinde ve karanlığında doyumsuzca izledim bugün...
Herkesin hayatta gördüklerini yorumlaması ve kalbinde oluşan hisler farklıdır, bu filmde de herkes farklı şeyler hissetmiştir eminim...
Ben aşkı masumiyeti ve kaderi hissettim...
Bir adam düşünün, Hayatını bir kadın uğruna heba etmiş mecnun gibi yollara düşmüş, yollar kadın olmuş...
Bir kadın düşünün, aşkı uğruna orospu olmuş...
Sonra yolları bir şekilde başka bir adamla keşiyor...
Bir adam düşünün, 10 yıl hapishanede yatmış ama hiç kirlenmemiş hala tertemiz bir kalbi ve yüreği var...
Ve tüm bu pisliğin içinde tertemiz büyütülmüş sağır dilsiz bir çocuk ...
Filmin sonunda gerçek kaderin asla peşimizi bırakmayacağıyla yüzleşiyoruz ve film bitiyor kendimize hatırlatmak zorunda kalıyoruz :
herkesin birbirine yalan söylediği şu anlamsız dünyada hiçbirimiz masum değiliz...
