“Pakize’nin hamile olduğunu öğrendiğimiz zaman, ben bildiğin afalladım. Ne yapacağımı bilemedim… Elin taksisinde çalışıyorum. Elde yok avuçta yok. Nasıl büyüteceğim ben bu çocuğu diye düşünüp durdum. Yani Pakize’ye pek bir şey çaktırmamaya çalışıyorum ama geceleri uyku durak yok tabii. Sonra Mecnun’un doğmasına yakın, işler böyle biraz kendiliğinden düzene girer gibi oldu. O zaman anladım ki Erdal, beni korkutan şey bebek değil, baba olmak. Hafız düşünsene, sevdiğin kadınla kurduğun hayatın içine bir misafir geliyor. Misafirlik, uzun süren bir misafirlik, evet. Küçücük bir insan yavrusu. Vay be… O büyüyecek, okullara gidecek, iş kuracak. Ben acaba bütün bunları görecek kadar yaşar mıyım diye düşünüyorum. Sonra hastaneye gittik. Bekledim, bekledim, bekledim… Çok bekledim be Erdal! Sonra kapı açıldı. Çocuğu kucağıma bir verdiler be Erdal. Zaman durdu biliyor musun? Zaman durdu. Her şeyi unuttum. Böyle aldım onu, bağrıma bastım. Bir daha hiç çıkmasın istedim, kokusunu çektim içime. Genzime hayat doldu Erdal. Kendini dünyanın en güçlü adamı gibi hissediyorsun. Babasın sonuçta.”
“Benden baba olur mu be iskender?”
“Olur tabii Erdal. Olmaz mı hiç. Evlat, evlat öyle bir şey ki seni bile değiştirir. Bakkal Erdal’ı sen bile unutursun. Erdal baba olursun.”
