cesarettir. uzun ilişkiler insanı sanıyordum kendimi uzunca bir süre. sonra farkettim ki 5 yıl ilişkim bittikten sonra kimseyi sevecek cesaretim yok ilgim yok. hoş 2 kadından gerçekten hoşlandım ve gerçekten yakınlaştık sevebilirim sanmıştım ama bu sefer de ablalar bir süre sevişip ortadan kaybolmayı seçtiler. şimdi ise ilişkilerin bok gibi olduğunu hatırladığımda değer mi bilemiyorum yani. gitgide yalnızlaşıyoruz bence. insanlar iletişim kurmayı bilmiyorlar ve beni tanımak istemiyolarsa ben de bunun hakkında bir şey yapamam muhtemelen. 25 yaşındayım ve gerçekten kimi sevdiğimi bugüne kadar ya da kimin beni bugüne kadar sevdiğini anlayamıyorum. her şey basit bir yalanmış gibi geliyor ve sevgi kavramının içini boşaltıyorum, bunu başkalarıyla bir şey hissetmeden yattığımda da hissediyorum. bir şeylerin içi boşalıyor. anlamı kalmıyor. belki de benim içim boşalıyor ve anlamım kalmıyor. bilemedim.
